Shoplifters (2018)

Ni bukan reviu. Ni surat cinta.

Sesetengah filem dibikin untuk tunjuk pandai. Tengok 10 minit pun kita dah tau yang filem itu dibuat untuk meraih pujian dan menang anugerah (*cough The Green Book).

Filem-filem macam tu ada vibe sombong. Bukan hanya pada tema dan sub-teks tapi pada sinematografinya, dialognya, et cetera. Dia menolak penonton sebab dia rasa dia lebih daripada sekadar filem. Dia rasa dia lebih penting daripada filem-filem lain.

Saya tak sengaja mulakan pos ini dengan nada negatif dan bitter. Shoplifters tak macam benda-benda yang saya tulis di atas langsung. Saja nak luahkan perasaan tak puas hati sekejap. Biasalah, bila dapat benda baik, kita mula nampak keburukan benda lain.

Filem Shoplifters buat saya *gembira gila sampai saya sendiri risau. (*Tapi tak bermakna filem ini ada happy ending…) Saya tweet, “I can never love another human being as much as I love this film,” sebagai jenaka separa serius. 30% serius.

Saya gembira dapat menonton filem yang betul-betul menyentuh saya. Sedih sebab ceritanya mengharukan. Sedih lagi sebab saya prematurely isytiharkan Roma sebagai filem terbaik 2018 walaupun filem ini jauh lebih superior. Pada masa yang sama, geram sebab terlalu gembira.

Tau perasaan geram tu? Macam tengok anak kucing comel atau kek gebu di Family Mart; rasa nak picit-picit.

Lagi satu yang buat saya geram menonton filem ini ialah saya tau saya takkan boleh mencapai apa yang telah dicapainya. Saya takkan boleh menulis skrip seperti ini. Macam mana agaknya pengalaman membaca skrip filem ini? Boleh dengar hujan? Boleh cium bau masakan stimbot? Boleh dengar bunyi ombak memukul pantai? Boleh rasa bahang unggun api? Boleh rasa dakapan yang menghilangkan kekalutan jiwa? Sebab semua itu dapat ditangkap oleh Hirokazu Koreeda.

Makin saya fikir tentang filem ini, makin saya meragui kewujudannya. Mungkin ia hanya wujud dalam mimpi sebab ia terlalu sempurna bagi saya. Saya rasa filem ini dibikin khas untuk tontonan saya seorang.

Kalau saya berotak akademik dan karangan ini ditulis untuk laman web intelektual macam Jalan Telawi, saya akan cuba mengupas elemen-elemen yang membentuk filem ini di sini.

Walaupun saya tahu kalau saya membedahnya, banyak boleh dipelajari dan akan membantu saya menjadi penulis (mungkin juga manusia) yang lebih baik tapi saya tak sanggup. Saya dah terlalu rapat dengannya. Rasa macam kawan.